Ervaringen met Kinderpraktijk Lavell

Maaike (6)
“Ik werd iedere keer héél boos. Dan ging ik schreeuwen en huilen en ook mensen stompen. Daardoor had ik steeds problemen, maar als iemand iets stoms zei kon ik daar gewoon niet tegen. Jolenta noemde dat ‘onhandig boos’. Ze heeft me geleerd om handig boos te zijn door aan mijn ouders of aan de juf te vertellen waar ik boos van word. Boos zijn is niet erg, zegt Jolenta, maar je kan wel kiezen hóe je boos wordt. Papa zegt dat hij dat ook leert van Jolenta, want hij was ook vaak onhandig boos.”

Sanne (18)
“Ik vond de eerste periode op kamers heel moeilijk: een nieuwe stad, een nieuwe studie, nieuwe mensen, zorgen voor jezelf. Daardoor vond ik het steeds minder leuk. Via mijn studiebegeleider ben ik toen bij Jolenta terechtgekomen. Samen met haar maakte ik een stressreductieprogramma. We brachten alle factoren in kaart die mij stress bezorgden, en zo kreeg ik meer inzicht in mezelf. Ook leerde ik beter plannen en een beter evenwicht zoeken tussen studeren en ontspanning. Ik zit nu al veel beter in mijn vel.

Lars (14)
Toen Lars veertien was werd bij hem een ernstige darmziekte geconstateerd, waardoor hij een zware operatie moest ondergaan en vaak in het ziekenhuis lag. Het had veel invloed op zijn sociale leven. Zijn moeder Linda: “We waren in het begin helemaal in de war en wisten ons geen raad met ons verdriet. Het ziekenhuis verwees ons naar Jolenta. Zij bood een luisterend oor. Heel belangrijk was dat ze onze situatie echt begreep en dat ze ons praktische tips gaf over hoe we Lars, maar ook de andere kinderen konden begeleiden. Want zij moeten verder met een ernstig zieke broer. Het verdriet is niet over, maar we voelen nu weer de kracht om als gezin met elkaar door te gaan.”

Joost (10)
Ik ga naar Jolenta omdat het altijd zo druk is in mijn hoofd. Het leren op school gaat daardoor niet zo goed en ik word snel boos. Het is fijn dat ik met Jolenta naar het park kan en naar de kinderboerderij. Van dieren wordt ik altijd rustig. Met voorbeelden van hoe dieren omgaan met drukte in hun hoofd leer ik hoe ik rustiger kan worden. Als mijn ouders mij komen halen bij Jolenta ben ik rustig. En als ik op school aan de dieren denk, gaat het leren een stuk beter. En Jolenta heeft aan de juf gevraagd of ik een hulpje kan krijgen in de klas. Nu helpt Nina mij en voel ik me niet meer zo alleen.

Steven (12)
“Ik voel me vaak anders dan andere kinderen en vorig jaar hoorde ik dat ik autisme heb. Toen Jolenta hoorde dat ik liedjes schrijf en gitaar speel, vroeg ze me om mijn gitaar mee te nemen als ik naar haar toe kwam. Ik zong mijn liedjes voor haar en zij stimuleerde me om nog meer te gaan schrijven en zingen. Ik merkte dat muziek een heel goede manier is om mijn gevoelens te uiten. Samen met haar maakte ik een rap over hoe ik me voel. Die hebben we aan mijn klas laten horen en het lijkt net of iedereen me nu beter begrijpt.